Μέρες ανατριχίλας. Τέτοιες διανύουμε. Και μεγάλης μάλιστα. Εξ ορισμού δεν είναι κακό πράγμα η ανατριχίλα. Μπορεί και να 'ναι από συγκίνηση κι από ευαισθησία μπροστά στο κάλλος. `Η την απέχθεια απ' την άλλη. Την αλλεργία ή την αρρώστια. Οπως άλλωστε και το ρίγος. Μπορεί από δέος ή από ξεπάγιασμα φτώχειας και πυρετό. Μόνο τυχαία δεν είναι πάντως, καθώς υπάρχουν δυο προαπαιτούμενα, όπως το να είσαι ζωντανός κι οπωσδήποτε όχι αναίσθητος. Το... σύμπτωμα αυτό είναι καταρχήν υποκειμενικό, αλλά όχι σπάνια μετατρέπεται και σε συλλογικό, αντιληπτό ή μη. Τώρα το γεγονός ότι κουβέντες περί ρίγους και ανατριχίλας και ειδικά για τις λεπτομέρειες πετιούνται ανέξοδα και φτηνιάρικα, είναι μια άλλη ιστορία, υφασμένη με τις βαθιές ή ρηχές κλωστές του πολιτισμικού υπόβαθρου των σύγχρονων κοινωνιών.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ bellosblog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου