Οι μεγάλες κρίσεις, οι μεγάλες αλλαγές, ειδικά αυτές που στην πρώτη φάση τους αιφνιδιάζουν τις μάζες και εν μέρει τις αδρανοποιούν, όπως η πανδημία, τείνουν στον εικοστό πρώτο αιώνα να γίνουν μια ευκαιρία αποτελεσματικότερη από ποτέ στην Ιστορία, για να ψηθεί το ψάρι στα χείλη της εργατικής τάξης. Το βλέπεις παντού. Τ' ακούς και στον ύπνο σου. Η λογική, η επαγωγική σκέψη, ακόμα και τα όνειρα για το μέλλον, λες και βγάζουν αστραπιαία λέπια. Με τα οποία η προπαγάνδα των ταξικών αντιπάλων κερδίζει χρόνο κι ακονίζει χέρια για να μας ...καθαρίσει. Κι ύστερα τηγάνι. Το αποδεικνύουν οι αριθμοί. Μόνο στην Ευρώπη λόγου χάρη, ένα εκατομμύριο οι νεκροί από τον κορονοϊό! Κι ένα δισεκατομμύριο τα κέρδη του κεφαλαίου! Η εξίσωση της αδικίας.
Οχι ότι είναι τίποτε καινούριο όλο αυτό. Απλώς η διαδικασία επίλυσης της εξίσωσης μονόμπαντα έχει εργαλειοποιήσει την τεχνολογική εξέλιξη, που στην ουσία είναι επικοινωνιακή και μηδενιστική των αποστάσεων, αφαιρώντας από την εργατική τάξη και την πληροφορία και τα μέσα παραγωγής της δραστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου